Je legt het met een selfie af tegen de professionele foto’s die Jeannette maakt. Ook als die foto’s een commercieel doel dienen, bieden ze inhoud. Dat zie je en dat voel je al tijdens de shoot. In gesprek met en voor de camera, fotografe en studio-eigenaresse Jeannette de Groot (52) over professionaliteit en inhoud.
Ik heb met Jeannette afgesproken bij Landgoed Lauswolt. Jeannette stapt uit haar trendy Mini Cooper. Laarzen over haar strakke zwarte jeans, lang velours colbert, lammy coat erover. Haar sprankelende verschijning werkt aanstekelijk en helpt je snel van je spanning af mocht je daar als model last van hebben.
“Omdat het koud is gaan we lekker actief doen,” bereidt Jeannette mij en content designer Lilian Adema voor. Ze laat ons rennen, springen en poseren. Elk zonnestraaltje wordt opgemerkt en meegepikt voor de foto. Met gemak shoot ze twee modellen tegelijk, om en om, jas uit jas aan, om het niet al te koud te krijgen. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een professional.
‘Als professioneel fotograaf pak ik net die ene blik’
We zijn als modellen én ondernemers nieuwsgierig waarom niet meer ondernemers kiezen voor professionele fotografie. Wij ervaren namelijk zelf duidelijk een verschil. Dit is iets anders dan een selfie schieten met je iPhone. We vragen aan Jeannette hoe zij er over denkt. “Wat laat je zien en wat wil je laten zien. Dat is al een wezenlijk verschil. Ik moet toegeven dat de nieuwste smartphones geweldig goede foto’s maken, maar toch. Wanneer jij je láat fotograferen komt er een bepaalde energie vrij. Een lach van je hart naar je ogen. Dat krijg je niet als je naar jezelf lacht in een camera, welke dat ook maar is. Er is interactie nodig tussen jou en de fotograaf. Het gaat net om die ene blik. Die zie je zelf niet en juist die blik probeer ik als professioneel fotograaf te pakken.”
Het is direct al duidelijk dat Jeannette met name van de inhoud is. Ze is bovendien ook lekker direct. “In mijn ouderlijk gezin werd er veel inhoudelijk gesproken over allerlei actuele kwesties en levensvragen. Gewoon aan de keukentafel. We filosofeerden erop los. Dat paste bij ons gezin in een artistiek links milieu. Mijn vader was gitarist bij cabaretier, acteur, zanger en tekstschrijver Rients Gratama. Toen ik op het vwo van de nogal strenge Rijks Scholen Gemeenschap terecht kwam in Leeuwarden, viel ik op. Ik kleedde me anders, droeg een grote roze parka met achterop de tekst ‘Op weg naar de vrede’.”
‘Ik verkies inhoud en vorm boven commercie’
Nog altijd huist er in Jeannette een artistieke dame die inhoud en vormgeving boven commercie verkiest. Dat ze voor de fotografie koos, was dan ook geen verrassing. “Ik kwam bij Minerva in Groningen terecht, de kunstacademie, maar na een jaar hield ik het voor gezien en ging kunstgeschiedenis studeren. Totdat de liefde me naar Italië bracht. Helaas bleek ik voor Alessandro niet de enige en na twee jaar was ik terug op het Friese nest.”
Toen Tjerk de Jong Fotografie een medewerkster zocht die intern zou worden opgeleid, greep ze dat met beide handen aan. Jaren later, in 2007, nam ze de zaak over en liet de naam voortbestaan. “Tjerk de Jong is een begrip in Leeuwarden en bestaat al zeker 75 jaar. Ik heb het zo gelaten. Wel ben ik meerdere keren van studio veranderd. Dat had ook te maken met de wisselende verdiensten. De smartphone heeft in de fotografie veel veranderd. Inmiddels fotografeer ik weer volop, zowel voor particulieren, scholen als bedrijven. Fotograferen is gewoonweg mijn passie. Ik beschouw het als kijken met je hart.”
‘Laat zien dat je je vak serieus neemt’
Wie als ondernemer een fotoshoot regelt, ontzorgt zichzelf, gaat Jeannette verder. “Ik let op het licht, de compositie. Zorg dat die ene speciale lach of blik gevangen wordt waardoor anderen de connectie met jou voelen. Met een selfie zie je dat vaak niet. Bovendien, aandacht maakt alles mooier. Door jou aandacht te geven voel jij je gezien en worden de foto’s beter. Ik gun elke ondernemer die beleving. Jij voelt je professioneler wanneer je een fotograaf inhuurt, en met professionele fotografie laat je zien dat je je vak serieus neemt.”
“Zelf neem ik mijn vak heel serieus en vind het jammer dat tegenwoordig alle fotografie, vooral voor social media, er zo gepolijst uitziet. Geef mij maar de foto’s van voorheen, van Ed van der Elsken bijvoorbeeld. Maar evenzogoed houd ik ook van bewerkte foto’s, om het net even wat meer af te maken. Een foto moet in ieder geval spreken en van betekenis zijn. Natuurlijk moet er geld verdiend worden, maar dat vind ik zelf het minst leuke onderdeel van dit vak. Mensen beseffen sowieso vaak niet altijd hoeveel uren er in een reportage zitten. Ik maak tijdens een shoot honderden foto’s. Hieruit maak ik een voorselectie, de klant kiest de foto’s voor nabewerking. Pas dan worden de foto’s afgedrukt of digitaal geleverd in de juiste formaten. Soms maak ik een album.”
‘Een basisinkomen voor kunstenaars is zo gek niet’
“Voor een fotoshoot wil ik iemand eerst leren kennen zodat ik weet waar zijn of haar kracht ligt. Vooraf bespreken we wat iemand wil laten zien of uitstralen. Hoe ouder ik word hoe meer ik de verdieping zoek. Soms gebeurt dat toevallig. Zo ontmoette ik vorig jaar een vrouw van amper vijftig jaar die in een hospice verbleef. Ze sprak me aan over mijn kleurrijke kleding en we raakten aan de praat. Het mondde uit in een aantal maanden vriendschap en ik heb haar belangeloos gefotografeerd en haar de foto’s gegeven. Dat is voor mij van een grote waarde. Daar hoeft geen geld tegenover te staan. Ik vind het fijn om echt iets voor iemand te betekenen. Geld kan iets ook in de weg staan. Talent bijvoorbeeld. Eigenlijk zou iedereen zijn talenten moeten kunnen ontwikkelen zonder dat hij of zij zich druk hoeft te maken over de financiën. Een basisinkomen, voor kunstenaars bijvoorbeeld, zou zo gek niet zijn. Alhoewel ik me ook realiseer dat je als ondernemer ook commercieel moet zijn.”
“Ik moet leven van de fotografie. In 2007 had ik een grote opdracht om bekende Friezen te fotograferen. Ik had onder andere Ed Nijpels, Peter Tuinman en de Gebroeders Anker voor mijn camera. In 2017 fotografeerde ik een aantal vrouwen in de hoedanigheid van Mata Hari. Dat waren prachtige opdrachten en daar beleefde ik ook veel plezier aan. Omdat ik vooral houd van het werken met mensen heb ik op een enkel moment wel eens overwogen om het roer om te gooien en in de zorg te gaan werken als een soort geestelijke verzorger. Iemand die zich bezighoudt met levensvragen. Zoals vroeger aan die keukentafel. Maar weer gaan studeren en ondertussen ook in je onderhoud kunnen voorzien, vind ik toch ingewikkeld. Ik woon alleen en dan moet je het zien te klaren.” Haar enige dochter studeert filosofie in Groningen. Ook hier lijkt de appel niet ver van de boom te vallen. “Het zijn toch je roots en ik ben er trots op om op deze manier in de wereld te staan.”
