Ik vul al decennialang mijn dagen met schrijven, veel schrijven. Content is king, nietwaar! Artikelen, columns, boeken, biografieën, brochures, websites, teksten voor social media. Ik schreef en schrijf van alles en over alles. Er kwam echter een moment dat ik wist dat er iets tegenover al dat werken moest komen te staan. Wie veel schrijft zal kunnen beamen dat het heerlijk is, maar ook vermoeiend kan zijn. En een writersblock kan maar beter worden voorkomen, dus ging ik op zoek naar de balans. Ik moest af en toe achter die laptop vandaan.
Nu moet je weten dat ik in mijn jeugd veel sportte, op een redelijk niveau. Ik maakte een tijdje deel uit van een schaatsselectie, totdat ik ging studeren. Toen kwam er van sporten niet veel meer terecht en al helemaal niet in de tijd dat ik vier kinderen op de wereld zette, een kerk verbouwde tot een woning, kunststudies volgde en daarnaast ook nog als freelance tekstschrijver werkte. Waar haalde ik de tijd vandaan? Datzelfde vroeg ik me nu weer af.
‘Rust en aandacht zijn voorwaarden voor denken en creativiteit’
Totdat ik het boek ‘Stil de Tijd’ van schrijfster en filosofe Joke Hermsen las dat onder meer gaat over dat hedendaagse fenomeen van ‘geen tijd hebben’. Ze maakt onderscheid tussen kloktijd en innerlijke tijd en duidt het belang van rust, aandacht en wachten. Vooral rust en aandacht zijn belangrijke voorwaarden voor het denken en de creativiteit. Omdat beide me na aan het hart liggen, wist ik dat ik niet moest doordenderen en maar blijven typen, maar ook een andere bezigheid moest vinden die mijn hoofd leeg zou maken en me tegelijkertijd rust zou geven.
Nu ben ik niet iemand van stil mediteren op een kussentje, en in lanterfanten of op de bank hangen ben ik ook niet goed. Misschien komt dat nog eens, maar mij triggert veel meer de zogenoemde ‘actieve rust’. Ik ging hardlopen. Ik was 53 jaar en sloot me aan bij een hardloopgroep. Natuurlijk had ik in de jaren daarvoor nog wel eens een rondje gedaan, maar verder dan tien kilometer kwam ik niet. Vooruitgang werd ook niet geboekt. Nu wel, en hoe!
‘Als je verder wilt komen in het leven, moet je soms buiten je comfortzone gaan’
Zoals ik ook in mijn werk kan duiken, dook ik ook in de sport. Het hardlopen beviel me wel en de groep was leuk. Voor ik het wist liep ik wekelijks twee keer minstens tien kilometer en al snel werd ik gevraagd om op zondagochtend mee te gaan voor een duurloopje. Hardlopers praten overigens regelmatig in verkleinwoorden, dat niet wil zeggen dat zo’n loopje ook daadwerkelijk ‘klein’ is. Al snel liepen we meer dan vijftien kilometer, achttien, twintig…
Na die tijd voelde ik me steeds topfit en voldaan. Dit leek het ei van Columbus om mijn werk mee af te wisselen. Wie mij een beetje kent zal zich in dit stadium al afvragen wanneer die halve marathon in het vizier kwam. Snel. Ik vond het hartstikke spannend, maar als je verder wilt komen in het leven, ook letterlijk en lopend, moet je soms buiten je comfortzone gaan. Ik ging.
Lang verhaal kort; inmiddels zijn er twee marathons gelopen. Helaas gingen de georganiseerde marathons vorig jaar niet door, maar daar wist ik met twee loopmaatjes wel raad mee: we liepen er gewoon zelf eentje. Dwars door Friesland. Geen waterposten, geen publiek. Wel kilometers maken, 42,194 om precies te zijn. En de volgende dag gewoon weer typen.
Voor mij is dit niet alleen ontspanning en ik blijf er fit bij, het maakt me ook duidelijk dat zowel geestelijke als lichamelijke inspanningen elkaar in balans kunnen houden en elkaar kunnen versterken. De inspanning, de ontspanning, de lol, de frustraties, soms pijntjes en regelmatig vechten tegen harde wind of regen trotseren, het doet me allemaal goed. Nadien kan ik moe zijn, maar altijd is de kop weer helder en kan ik door waar ik ook een grote liefde voor voel: schrijven.
Julia van Bohemen
