Lang geleden, toen ik nog in het Zuid-Hollandse Noordwijk woonde, stapte ik de ochtend voor de races op mijn fiets en trapte door de duinen richting Zandvoort. Samen met mijn vader. Hijgend zochten we dan een goede plek zo hoog mogelijk op een duin, om naar de Formule I-races op het circuit van Zandvoort te kijken. Zaten we daar de hele middag met een bammetje.
Daarna heb ik nooit meer iets met autoracen gehad, totdat de Zandvoort Circuit Run zich aandiende, hardlopen dus, voor een goed doel waar ik affiniteit mee heb. Eén en één is twee!
Ik deed een twaalf kilometer run. Vier kilometer over het circuit, vier kilometer over het strand en vier kilometer door het dorp. Daar ging ik. De Tarzan-bocht bleek behoorlijk scherp, en dan was er nog die bocht die bovenin viereneenhalve meter hoger ligt dan aan de onderkant. Probeer daar maar eens je hardloopschoenen goed in neer te zetten.
Al met al was het een heuse uitdaging en kreeg ik, verdomd als het niet waar is, nog respect voor al die Max-Verstappen-boys ook. Met een rotgang die Tarzan-bocht nemen, dat is niet niks. En die Arie Luyendijk-bocht, een echte kombocht heb ik geleerd, nemen ze vol gas! Die bocht heeft een helling van 18 graden. Asjemenou!
Pas als je zelf voetstappen zet op een racecircuit weet je dat het meer is dan heel hard rondjes rijden over asfalt. Ik begrijp inmiddels heel goed dat je daar keihard voor moet trainen, enorme stuurmanskunsten voor moet hebben en dan ook nog eens een fikse tactiek aan de dag moet leggen. Als je winnen wilt, tenminste. Respect.
Kortom; ik mag dan van dat racen niet veel begrijpen, maar ga er toch met andere ogen naar kijken.
Ik heb overigens heel veel lopers ingehaald. Nou jij weer. Whhhrrrroemmm…
Julia van Bohemen
Ps: Meer loopverhalen lezen?
